درباره‌ی موانع پیشِ روی توسعه‌ی بندر عباس و استان هرمزگان، موارد به‌قدری زیاد است که برای تحلیل و بررسی علت هر کدام از این موانع، باید کارشناسان و اهالی فن در تمام حوزه‌ها ورود کرده و علت مشکلات بندر را دریابند، اما مهم‌ترین عاملی که باید به آن توجه کرد، این است که موضوعات درآمدزا در توسعه‌ی بندر، نادیده گرفته شده است. بندر عباس و استان هرمزگان ظرفیت‌های بالایی برای توسعه دارند، اما وقتی که موضوع توسعه به میان می‌آید، از هیچ‌کدام این ظرفیت‌ها نام برده نمی‌شود. به‌عنوان نمونه، اگر قرار است به اقتصادِ دریامحور توجه کنیم، آیا صنایع ثروت‌ساز این حوزه را به‌درستی شناخته و شرایط رشد و توسعه‌ی آن‌ها را در استان فراهم کرده‌ایم؟
طی یک بررسی کارشناسانه با توجه به آمایش سرزمینی می‌توان دریافت که هرمزگان و جنوب ایران، بهترین نقطه‌ی کشور برای سرمایه‌گذاری است و به‌قدری نعمت در آن‌جا فراوان است که باید متعجب ماند، چطور مردمش از اوضاع معیشتی و شغلی خوبی با توجه به این نعمت‌های خدادای، بهره‌مند نیستند! به اعتقاد من، مهم‌ترین عاملی که مانع پیشرفت هرمزگان و بندر شده، نبودِ اعتماد به نیروی بومی است. چرا در این استان از نیروهای بومی استفاده نمی‌شود؟ نیروهایی که به‌خوبی با زوایای منطقه آشنا هستند، دغدغه‌ها و مشکلات مردم جنوب را می‌دانند و از سوی دیگر بهتر از مسئول غیر بومی در جریان هستند که سرمایه‌گذاری در چه حوزه‌ای به معیشت مردم این منطقه کمک می‌کند؟
واقعیت تلخ این است که هرمزگان و مردم ساحل‌نشین با مشکلات عدیده‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کنند. چند روز دیگر دوباره بهار است و شاهد سیل در این منطقه خواهیم بود. چندی پیش هم که زلزله آمد و خانه‌های قدیمی روستاها را خراب کرد. درست است که این‌ها بلایای طبیعی است، ولی ما در کم‌کردن عوارض و خسارت این بلایا چه کرده‌ایم؟! به هر حال ما هنوز درگیر بازسازی منازلی هستیم که در جنوب، هنگام زلزله ویران شده است و دولت هم با ما همکاری‌های خوبی داشته است، اما این تمام ماجراهای هرمزگان نیست.
از نظر من، یکی از اساسی‌ترین اقداماتی که در جنوب کشور می‌توان انجام داد تا با درآمدزایی بیشتر، مشکلات معیشتی مردم این منطقه را حل کرد، بحث «بانکرینگ سوخت» و خدمات جانبی این صنعت است که به‌عنوان یکی از صنایع ثروت‌ساز در خلیج فارس به حساب می‌آید. ایران با داشتن یک هزار و ۸۰۰ کیلومتر مرز آبی در خلیج فارس و دریای عمان و قرارگرفتن در مسیر ورود کشتی‌ها به این خلیج در منطقه‌ی استراتژیک تنگه‌ی هرمز، به‌خوبی ظرفیت‌های جغرافیایی لازم برای سوخت‌رسانی کشتی‌ها و شناورها را دارد، اما از این بازار که پیش روی ماست، لااقل در استان هرمزگان، به‌خوبی بهره‌برداری نشده است. البته جمهوری اسلامی ایران از سال 1387، اقداماتی را برای افزایش حضور خود در صنعت بانکرینگ در دستور کار قرار داده که ارزنده هستند و تاریخ‌ساز، اما برای امروز که بیش از 25 هزار کشتی در طول سال به محدوده‌ی خلیج فارس می‌رسند و در جست‌وجوی این خدمات هستند، چه طرح و برنامه‌ای صورت گرفته است؟ ما می‌توانیم تمام ظرفیت 20 میلیون تنی سوخت مورد نیاز این شناورها را تامین کنیم تا این ثروت به‌جای رفتن به بندر فجیره، وارد پسکرانه‌ی بندر عباس و استان هرمزگان شود.
واقعیت این است که سهم ما در مبحث بانکرینگ سوخت، در منطقه بسیار پایین است. در مبحث بانکرینگ یا ایستگاه ساحلی سوخت، موضوع درآمدزایی این صنعت را بسیار ناچیز می‌پنداریم، در صورتی که فقط شمارش تعداد کشتی‌هایی که به آب‌های کشورمان در طول یک روز وارد می‌شوند، کافی است تا دریابیم بانکرینگ می‌تواند سالیانه میلیون‌ها دلار برای کشور ارزآوری داشته باشد. از دیگرسو، مسئله‌ی بعدی که بر سر راه توسعه‌ی این منطقه به‌وجود آمده و به آن اشاره شد، استفاده‌نکردن از نیروی بومی و کاربلد است. ما حتی توقعمان را در این زمینه، به گوش رئیس‌جمهوری محترم نیز رسانده‌ایم و تاکید کرده‌ایم که مردم این منطقه خواستار استفاده از نیروهای بومی هستند. |