نگاهی به تغییر و تحولات چند سال اخیر در بندر عباس نشان می‌دهد که این شهر بندری، اکنون به یکی از استراتژیک‌ترین نقاط اقتصادی و به‌خصوص اقتصاد دریایی ایران بدل شده است. سایه‌ی بلند مسائل و چالش‌های تحریم از یک سو و ظرفیت و توانمندی دریایی استان هرمزگان از سوی دیگر، این شهر را در دوراهی توجه به زیرساخت‌ها و توانمندی‌های محلی یا مدرن‌سازی منطبق بر تجربیات موفق جهانی در حوزه‌ی تجارت دریایی قرار داده است.
تاریخ 400 ساله‌ی این شهر در مسیر توسعه، گواه این واقعیت است که صرفا تحولاتی می‌توانند در مناطق حاشیه‌ای کشور پایدار باشند که هم‌زمان چند عامل مهم را در مسیر توسعه‌ی خود جدی گرفته و درخصوص آن برنامه داشته باشند. حضور سازمان بنادر و دریانوردی در بندر عباس، به‌خصوص بنادر شهیدرجایی و شهیدباهنر، اگر محدود به ساخت و تجهیز چند بندر و اجرای بی‌کم‌وکاست طرح‌های توسعه بود، ناکام می‌ماند و نمی‌توانست امروز راهی شود برای ورود دو شریک تجاری بین‌المللی مهم به این بنادر؛ کشورهای حوزه‌ی CIS که از طریق قرقیزستان، زمینه‌ی فعالیت خود در منطقه را فراهم کرده‌اند و کشور ژاپن که در بازدید اخیر سفیرش از بندر شهیدرجایی، خود را مشتاق حضور در این شهر نشان داده است